Do najczęstszych chorób tarczycy należą choroby związane z nieprawidłową produkcją hormonów przez tarczycę: niedoczynność i nadczynność tarczycy. Najczęstszą przyczyną niedoczynności tarczycy jest choroba Hashimoto, czyli przewlekłe autoimmunologiczne zapalenie tarczycy. W artykule przeanalizujemy jak choroby tarczycy mogą wpływać na podejmowaną aktywność fizyczna i odwrotnie – czy aktywność fizyczna może pomóc w walce z chorobami tarczycy.
Zajmiemy się najpierw niedoczynnością tarczycy. Jej najczęstszą przyczyną jest choroba Hashimoto, ale może być również spowodowana operacyjnym usunięciem części lub całości gruczołu, niedoborem jodu, polekową niedoczynnością tarczycy lub napromieniowaniem okolic tarczycy podczas leczenia nowotworów.
Błędne koło w niedoczynności tarczycy
Do objawów niedoczynności tarczycy należą:
- zmęczenie,
- osłabienie,
- senność,
- zaburzenia gospodarki termicznej (zimno nawet w ciepłe dni),
- zaparcia,
- osłabienie siły mięśniowej,
- przybieranie na wadze,
- chrypka,
- problemy z pamięcią, skupieniem uwagi,
- obrzęk szyi,
- problemy z menstruacją,
- obniżenie nastroju.
Łatwo sobie wyobrazić, że osoba cierpiąca na powyższe dolegliwości, zmęczona, osłabiona, senna, może przejawiać niechęć do aktywności fizycznej. Z drugiej jednak strony, częstą przyczyną niedoczynności tarczycy jest choroba Hashimoto, na którą poza czynnikiem genetycznym, ma wpływ styl życia, w tym aktywność fizyczna. W niskim poziomie aktywności fizycznej upatruje się jedną z przyczyn Hashimoto.
Mamy więc do czynienia z czymś w rodzaju błędnego koła. Niedostateczna aktywność fizyczna może powodować chorobę Hashimoto, ta z kolei wywołuje niedoczynność tarczycy, która następnie prowadzi do zmęczenia i osłabienia, a więc utrudnia podjęcie aktywności fizycznej. I tak koło się zamyka. Tymczasem zmiana stylu życia, w tym odpowiednia dieta i regularna aktywność fizyczna są elementami profilaktyki niedoczynności tarczycy.
Nadczynność tarczycy – uwaga na aktywność fizyczną
Jest stanem przeciwnym stanem do niedoczynności tarczycy – występuje rzadziej (choruje na nią ok. 1,6% kobiet) i jest groźniejsza. Nadczynność tarczycy jest wywoływana przez autoimmunologiczna chorobę Gravesa-Basedowa, wole guzkowe toksyczne z niedoboru jodu, podostre zapalenie tarczycy, poporodowe zapalnie tarczycy, nadmiar ciążowego hormonu beta-HCG, gruczolak przysadki czy przedawkowanie leków przyjmowanych w niedoczynności tarczycy.
Objawami nadczynności tarczycy są chudnięcie (nawet przy zwiększonym apetycie), uczucie gorąca, zwiększona potliwość, zmęczenie mięśni, drażliwość, nerwowość, niepokój, lęk, bezsenność, trudności w skupieniu uwagi, drżenia rąk, języka lub gałek ocznych, częstsze oddawanie stolca, biegunki, przyspieszenie czynności serca, kołatanie serca, duszność, wypadanie włosów.
Z uwagi na to, że nadczynność tarczycy to groźna choroba, wymagająca specjalistycznego leczenia, nawet szpitalnego, nie powinno się podczas choroby podejmować gwałtownych zmian w aktywności fizycznej. Co więcej, skutki niewłaściwego treningu, mogą doprowadzić do przeciążenia serca. Wszelka aktywność związana ze sportem i wysiłkiem powinna być skonsultowana z lekarzem. Jeśli nie będzie on widział przeciwwskazań, można podjąć trening aerobowy (pływanie, rower) lub wybrać zajęcia typu joga czy pilates, które pozwolą organizmowi złagodzić odczuwanie nieprzyjemnych objawów choroby.
Polecamy także:
