Insulinooporność oznacza obniżoną wrażliwości organizmu na działanie insuliny – hormonu odpowiedzialnego za regulację poziomu cukru we krwi. Insulinooporność jest bardzo niebezpieczna, ponieważ może doprowadzić do rozwoju cukrzycy typu.

Dotyczy to zwłaszcza osób zmagających się z nadwagą i otyłością, u których ryzyko rozwoju insulinooporności jest największe.

 Insulinooporność może przebiegać w sposób utajony lub ujawniać się w różny sposób, np. poprzez zaburzenia gospodarki węglowodanowej, podwyższenie poziomu cholesterolu we krwi, zwiększenie ponad normę stężenia trójglicerydów we krwi, otyłość typu androidalnego, nadciśnienie tętnicze czy zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi.Insulinooporność nie jest osobną jednostką chorobową, lecz jest częścią tzw. zespołu metabolicznego, czyli grupy zaburzeń, które często występują razem u jednej osoby i są ze sobą ściśle powiązane.

Są to otyłość, nadciśnienie tętnicze (jak wynika z badań, u wszystkich otyłych chorych z nadciśnieniem tętniczym oraz u 40 proc. szczupłych chorych z nadciśnieniem pierwotnym z prawidłowym stężeniem glukozy stwierdza się zwiększone stężenie insuliny we krwi), zaburzenia metabolizmu triglicerydów i cholesterolu oraz poziom glukozy we krwi na czczo równy lub wyższy niż 100 mg/dl.

Pierwszym krokiem leczenia jest postępowanie niefarmakologiczne, które korzystnie wpływa na wszystkie składowe zespołu metabolicznego. Przede wszystkim zalecane jest schudnięcie (u osób z nadwagą lub otyłością).

W kuracji odchudzającej zalecamy:

• zmianę diety na niskokaloryczną, czyli obniżenie kaloryczności diety o 500–1000 kcal na dobę w stosunku do naszego zapotrzebowania (które podają normy Instytutu Żywności i Żywienia) w sytuacji, gdyby nasza masa ciała nie była prawidłowa,
• modyfikację diety tak, aby było w niej mniej nasyconych kwasów tłuszczowych, izomerów trans, cholesterolu i węglowodanów prostych, natomiast więcej warzyw i owoców (owoce z umiarem) oraz pełnoziarnistych produktów zbożowych,
• większą aktywność fizyczną (co najmniej 30 minut dziennie umiarkowanej aktywności fizycznej lub 150 minut tygodniowo podzielone na przynajmniej pięć części),
• tempo chudnięcia: redukcja masy ciała o 7-10% powinna nastąpić w ciągu 6-12 miesięcy.

Artykuł eksperta
Katarzyna Gąsior – dietetyk kliniczny

Polecamy także: